Rudawski Park Krajobrazowy

Rudawski Park Krajobrazowy nie jest tożsamy z Rudawami Janowickimi, ponieważ oprócz części Rudaw obejmuje również Góry Lisie na wschód od Rudaw oraz Góry Ołowiane na północy, po drugiej stronie Bobru. Utworzony został dla ochrony górskich obszarów przyrodniczych. Najważniejsze obszary Rudawskiego Parku krajobrazowego położone są w Rudawach janowickich, które również nie są obszarem jednorodnym. W ramach Rudaw janowickich wyróżnia się niewielkie pasma w postaci Wzgórz Karpnickich i Gór Sokolich.

Rudawy janowickie znane są z dużej ilości skałek, głównie z granitu, ale także gnejsu i innych minerałów. Bardzo wiele skałek przybiera różne dziwne i ciekawe formy, dzięki temu zyskują nazwy własne. Część skałek tworzy szczyty górskie i dzięki temu zbudowano na nich platformy widokowe już ponad 100 lat temu. Najciekawsze to Sokolik, mała Ostra i Starościńskie skały.

W Rudawach Janowickich możemy zwiedzać kilka pałaców, część z nich to luksusowe hotele. Najbardziej znane pałace to Pałac w Łomnicy, Karpnikach, Wojanowie, Ciechanowicach. Jeśli chodzi o zamki średniowieczne to poza reliktami zamku Sokolec na Krzyżnej Górze jedyny zamek, a raczej jego ruiny to zamek Bolczów, koło Janowic Wielkich.

Zamek Bolczów został zbudowany przez dworzanina księcia Bolka II małego w drugiej połowie XIV wieku. Kiedy ruch husycki dotarł na Dolny Śląsk, właściciel zamku Bolcze poparł go, a jednocześnie zaczął napadać na kupców. Spotkało się to z odwetem ze strony dwóch dużych ośrodków kupieckich, mianowicie Wrocławia i Świdnicy. Mieszczanie najechali, zdobyli i zniszczyli zamek w 1433 roku. Zamek Bolczów odbudowano dopiero na początku XVI wieku, przy okazji budując wieżę, dodatkowe mury wokół dziedzińca z wykonanymi otworami strzelniczymi. W XVI wieku i na początku XVII wieku zamek powiększano i modernizowano kilkakrotnie. Dostosowano go do obrony z użyciem artylerii. W czasie wojny trzydziestoletniej zamek Bolczów obsadzony przez wojska cesarskie został zdobyty przez szwedów. W 1645 roku Szwedzi opuścili zamek, uprzednio podpalając zabudowania mieszkalne. Od tego czasu zamek pozostawał ruiną. Dopiero w XIX wieku ruiny odgruzowano, oczyszczono i przystosowano do ruchu turystycznego. Z czasem zbudowano karczmę i schronisko, które zburzono dopiero po II wojnie światowej. Do niedawna były to malownicze ruiny bez jakiejkolwiek komercji.